مه صبحگاهی از پنجره به داخل می دمد ولی چیزی تغییر کرده است، رایحه ی نسیم بهاری دیگر آن بوی همیشگی را ندارد، خون به آن هستی داده و به آن خاتمه هم خواهد داد. بازی Dying Light یک محیط بی نهایت بزرگ برای گردش و البته مردن را به شما پیشکش کرده است مانند همان چیزی که همیشه از یک بازی آخرالزمانی با اسانس زامبی می خواستید. مطمئن باشید جایی برای شما نمانده است تا آن را نگاه کنید و از منظره ها لذت ببرید، تنها جایی که باید چهار چشمی آن را بپایید، پشت سر شماست. شما می‌دانید چه چیزی پشت سرتان انتظارتان را می کشد؟ پس بهتر است زودتر بفهمید قبل از این که دیگر دیر شده باشد. داستان بازی بر اساس دنیای اطراف شما نگاشته شده است، بر اساس اینکه چه چیزی نیاز دارید و به کجا قصد دارید بروید. برعکس خیلی از بازی ها شخصیت شما یک هالک نیست و نیاز به غذا، استراحت، وجدان راحت و البته سرپناه دارد و خیلی علاقه ندارد در میان ماشین های آدم خوری قرار داشته باشد چون او هم مثل ماست، او هم از این موجودات تغییر یافته وحشت دارد ولی می داند که از چه چیزی باید بیشتر بترسد، انسان ها. بله هنوز دقدقه ی اصلی بازماندگان، بازماندگان است. هر از چند گاهی یک جعبه تجهیزات پزشکی و یا اسلحه از طریق هواپیما به شهر ارسال می شود و بهتر است که به خاطر خودتان هم که شده زود به آن برسید چون در راه با سه چیز سر و کار خواهید داشت: زامبی، آدم، آدم عصبانی. بله عصبانی و خشن. آن ها با تجهیزاتی که دارند دست کمی از یک ترمیناتور ندارند و خیلی از آن ها قبلا عضو ارتش بوده اند پس بهتر است به سراغ آن جعبه بروید و فکر هایتان را کنار بگذارید